میعادگاه بزرگ ورزشکاران و محل تلاقی سیاست‌ها و پیشرفت‌های ورزشی. در میان انبوه شرکت‌کنندگان این دوره تیم فوتبال امید ایران هم حضور دارد، تیمی که در آوار تیم ملی فوتبال بزرگسالان در حال فراموش شدن است.
مسئولین فدراسیون فوتبال به ویژه دبیر فوتبال دیده و تجربه آموخته خوب می‌داند در این مقطع حمایت از تیم امید تا چه اندازه می‌تواند در آستانه بازیهای آسیایی مهم باشد.
تیم نوجوانان، جوانان در همین مسیر و هیاهوی تیم بزرگسالان قربانی شدند و هیچکس ندید که این استعدادهای ناب که می‌توانستند تا فینال پیش بروند و برای تیم‌های ملی پشتوانه قابل بحثی باشند، چگونه به زمین ریختند.
تیم امید قهرمان بازیهای آسیایی است و یدک کشیدن این مقام بار آنها را سنگین‌تر و مسئولیت آنها را بیشتر و با اهمیت‌تر می‌کند. سیموئز سرمربی تیم امید به اندازه ما به حساسیت مسئله و موقعیت تیم امید واقف نیست، مبادا فراموش کنیم که این تیم مسئول، مدیر، سرپرست و یک مرد آشنا به فوتبال می‌خواهد. اگر مدیریت وطنی بالای سر این تیم نباشد بر آن همان می‌رود که بر نوجوانان و جوانان رفت.
آقای مصطفوی خوب می‌داند که اهمیت یک مدیر در تیم امید تا چه اندازه می‌تواند از مشکلات آنها بکاهد. مبادا تیم امید را در فاصله باریک کمیته ملی المپیک و سازمان تربیت‌بدنی فراموش کنیم. ما قهرمان چهار دوره بازیهایی هستیم که افتخار کمی نیست.
آقای دبیر کل اهل فن و فوتبالی، ارتباط خوبی هم با مقامات کنفدراسیون آسیا داری، فوتبال هم بازی کرده‌ای و زیر و بم تمام فوتبال را در قاره می‌دانی،خود، این تیم را تا پایان بازیهای آسیایی هدایت کن تا هیاهو و خبرهای حاشیه‌ای بزرگسالان آنها را به فراموشی نسپارد.
تبلیغات کاذب ماندن و رفتن به این باشگاه و تیم ملی را چون پتک سنگینی بر سر تیم امید نکوبید، اجازه بدهید آنها نیز نفسی تازه کنند و خود را در آینه فوتبال ببینند.
